İçimi dökmek istiyorum. İçimden lanet lanet laneet ediyorum, yani bir insan bu kadar mı aptal olur? Evet, o aptal benim. Özentinin, gerizekalının tekiyim. Yani alınganım da, en yakın arkadaşım ne derse ters anlıyorum, ne derse 'of ben işte, dimi' diyorum! Kendimden hiç bu kadar nefret etmemiştim. Yani önceden birlikte gülerdik, espri yapardık, aptalca şeyleri birbirimize yollayıp kopardık. Şimdi?
Şimdi mi? Şimdi birbirimizin ağzına sıç.yoruz. Yani buna ta molarak öyle söylenmese de evet yapıyoruz. O beni kırıyor, ben onu kırıyorum. Sürekli tripleşmeler, imalar, cımlı cimli konuşmalar. Yani neden bu kadar aptalım bilmiyorum.
Of! Aramızı düzeltmeliyiz diyorum, bozuk değil ki diyor? Yani paranoyak değilim ben? Manyağın teki de değilim? Arkadaşımın değiştiğini pekala anlayabilirim. Sorunlarım falan da yok benim yani ne diyebilirim ki ona?
Aramızı bozan iki tane sürt.k var. Biri ona diğeri bana sataşıyor! Allah'ım 13 yaşında bile değiller. On üç yaşının önemi ne bilmiyorum? Ve gitgide saçmalıyorum. Çünkü sinirlenince saçmalarım ben.
Onlarla konuşmama bile izin vermiyor, kafasını takıyor her şeye. O üzülüyor ben üzülüyorum. Çünkü o benim canım. Ama bunu ona söyleyemiyorum bile. İnanmayacağından korkuyorum, herkese davrandığım gibi ona da yakın davrandığımı düşüneceğini düşünüyorum.
Of bilemiyorum, onunla konuşmalıyım.
23.05.2011
Pazartesi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder